Interregnum. Wojna domowa 1382-85

Maciej Król - Szaman

na chwile obecna mamy potwierdzonych 5 osob z W-wy (Losiu, Aiuto, Parufka, Wrobel i ja) oraz dwie z Tomaszowa Maz. (Skladowski & Son Wink

).

mial sie tez wybierac Marcin Bak, ale tego nie potwierdzil.

tym razem bedziemy musieli sobie poradzic bez elfiego tropiciela Sad

Mateusz Stawowy

Prognoza pogody na przemarsz :
[link widoczny dla zalogowanych]

Maciej Król - Szaman

Mateusz Stawowy

U mnie działa ale podam jeszcze raz :
[link widoczny dla zalogowanych]
Jak dalej coś nie hula to wejdźcie na Pogodynkę i jako miejscowość wpiszcie Olcjowiec gmina Obsza.

Rafał Wróblewski

No i po raz kolejny mamy za sobą udany wypad do lasu w poszukiwaniu turów. Pojawiły się 3 nowe osoby, które zasiliły szeregi myśliwych - Łosiu, Grześ i Kuba.
Kto nie był niech żałuje!
Wkrótce zdjęcia i relacja.

Jakub Składowski

Dzięki Mateuszu za gościnę i niezapomniane widoki z puszczy.
Garść podziękowań dla Taty Mateusza, Pana Mirona za dach nad głową w uroczym domku nad Tanwią.

Maciej Król - Szaman

rowniez dziekuje zarowno zacnym towarzyszom wyprawy, jak i naszemu gospodarzowi. dzieki wyprawie NaTura wiem, ze HVO nie moze sie nie udac - nie w takim miejscu Very Happy

Marta Sinoff - Łosiu

Mimo utrzymującej się temperatury i gruźliczych płuc chumor mam wciąż doby. Wyjazd okazał być się bardziej relaksujący niż się to dla mnie na początku wydawało. Mimo dobijajacych sie do mnie i wogóle telefonów z biura bawułam się swietnie.
Miejscówka rzeczywiście z klimatem. Bardzo duże podziekowania dla Paruffki i pana Mirona za opiekę. Klimacik mniam mniam.
a to na pamiątkę:
[link widoczny dla zalogowanych]

hvo bedzie git!

Łosiu

Czerwoni czuwają, więc nie dajmy się otruć!!!

Grzegorz Składowski

... stary leśny dziad również dołącza się do ogólnych podziękowań i dla Mateusza i dla Mirona jego ojca ... a i dla współtowarzyszy leśnej włóczęgi również

Rafał Wróblewski

Również dziękuję panu Mironowi za gościnę i Mateuszowi za przewodnictwo po puszczy!
A teraz parę słów relacji:

Wyspawszy się solidnie acz krótko, pod dachem, przystąpiliśmy do porannych ablucji w rzeczce, której woda pod względem temperatury przypomina górski potok (żyją w niej również pstrągi) - skutecznie nas to o(t)rzeźwiło i mogliśmy przystąpić do ostatniego cywilizowanego posiłku przed zagłębieniem się leśne ostępy. Posiliwszy się nieco odbyliśmy krótki kurs gry na rogu - okazało się to później niezwykle przydatne.
Po spakowaniu zapasów płynów i jedzenia ok. 11ej wyruszyliśmy w Puszczę Solską. Szlak wyznaczała nam Tanew, która wijąc się dzikimi meandrami co i raz odsłaniała naszym oczom nowe, zapierające dech w piersiach widoki. Mijaliśmy wiatrołomy i drzewa ścięte bobrzymi zębami, i urokliwe polanki wśród lasu, i wiekowe olchy rosnące nad brzegiem rzeki z wolna podmywane jej nurtem. Udało nam się nawet podejść sarnę pojącą się na przeciwległym brzegu - spłoszył ją dopiero dźwięk rogu. W ogóle róg jest fantastycznym sprzętem w gęstym lesie. Przy naszej kolumnie rozciągniętej nierzadko na kilkaset metrów wzdłuż krętej rzeki i przy braku kontaktu wzrokowego skutecznie mogliśmy kontrolować położenie awangardy i ariergardy pochodu. Także gdy jeden z nas poszedł szukać dalszej drogi mogliśmy na siebie właściwie bezbłędnie trafić dzięki dźwiękom rogów.
Jedynym minusem naszej wyprawy były gzy - niektóre wielkości szerszeni. Jak to określił kolega: "czułem się jak w Londynie nocą podczas bitwy o Anglię".
Poza tym pogoda dopisała aż nadto i kiedy dotarliśmy do planowanego miejsca popasu przy moście z ulgą zrzuciliśmy przepocone wełniane ciuchy i w bieliźnie pławiliśmy się w chłodnych nurtach Tanwi. Kiedy odetchnęliśmy, Grześ nawet się zdrzemnął, przyszedł czas na wyruszenie na miejsce noclegu. Tym razem maszerowaliśmy leśnym, piaszczystym duktem i był to prawdziwy spacerek w porównaniu do przedzierania się przez porośnięte brzegi rzeki.
Ogień rozpaliliśmy w bezpiecznym miejscu z dala od drzew. Udało mi się go skrzesać dość szybko dzięki instrukcjom Grzesia i już po paru minutach wesoło płonęło ognisko, na którym przyrządzone zostały różniste kiełbasy.
Cały dzień okazał się na tyle męczący, że padający w nocy deszcz nie wszystkich zbudził.
Po raz kolejny udało nam się dobrze bawić w sprzęcie z końca XIV wieku testując go inaczej niż siedząc pod daszkiem i popijając chłodne piwko na "turnieju". Tak sobie myślę, że następna letnia wyprawa NaTura będzie mogła z powodzeniem trwać 48 lub nawet 72 godziny.

Tomasz Pacałowski

Może tym razem coś w okolicach Jury Krk-Częst? Smile

Wg, piękny opis, zazdroszczę wyprawy (wszystko przez złą sesję -.- )

Rafał Wróblewski

O Jurze myślę, ale najpierw zróbmy HVO! Smile

Tomasz Pacałowski

Ale o tej Jurze to myśl proszę bardzo, ale to BARDZO intensywnie - niech będzie trochę równowagi dla każdego w odległości, nie tylko Wschód i Północ Wink

Rafał Wróblewski

Dobra, dobra - lokację Tura obmyślimy na HVO, a nieobecni, jak wiadomo, nie mają głosu, więc... Wink

Mateusz Stawowy

Dziękuje wam moi drodzy za wspaniały wekeend i super wyprawę. Moje puszczańskie włości stoją zawsze otworem toteż mam nadzieję, że nie byłą to ostatnia tego typu impreza w Borowcu. Rafał napisał krótki rys naszej wyprawy toteż niewiele pozostaje mi do dodania. To co zaskoczyło mnie to skuteczność rogów w lesie do określania swojej pozycji. Myślałem, że w lesie nie będziemy w stanie określić z której strony dobiega granie rogu ale jak się okazało było dokładnie odwrotnie. Parę razy gdy się rozproszyliśmy się w gęstym lesie tak że nie było widoczności większej niż 15 metrów mogliśmy się swobodnie naprowadzać grając na rogach. Fajne było też to, że co chwila trafialiśmy na ślady bytności zwierząt takie jak drzewa powalone przez bobry, zajęcze bobki czy też ślady dzików w błocie. Nawet udało nam się podejść na jakieś 10 metrów sarnę, która poiła się po drugiej stronie rzeki i dopiero gdy Kuba zagrał na rogu przypomniało jej się co pra pra pra pra pra babcia sarna opowiadała o tym dźwięku i wzięła nogi za pas Smile

. Wypoczynek nad rzeką przy moście był nam potrzebny bo już powoli morale zaczęło nam opadać kiedy okazywało się, że kolejne zakole to nie to za którym jest most tylko następne i musimy się dalej mozolnie przedzierać przez las zwierzęcymi ścieżkami Smile

. Zaraz na rozłożone płaszcze wyłożyliśmy co kto miał do jedzenia (kalarepka, kiełbaska, jajeczka, orzechy, chleb, jabłka itp) bukłaczek z mocniejszym trunkiem poszedł do schłodzenia razem z nami w rzece i od razu włączył się proces regeneracji fizyczno duchowej Very Happy

. Tak jak pisał Vróbel dalsza wędrówki leśnymi duktami w porównaniu z tym co było nad rzeką to pikuś. Super, że wieczorem udało się Rafałowi dzięki poradom Grzesia rozpalić ogień przy pomocy krzesiwa co zostało nagrodzone oklaskami. Pryz pieczeniu kiełbasek i opowieściach o dziwnych treściach Smile

przy ognisku nawet przelotne deszczyki nie były nam niemiłe.
Piesze wędrowanie ma także swoje uroki i ta wyprawa potwierdziła moje przekonanie, że przemarsze to dla mnie najfajniejsza forma rekonstrukcji.